Een boek als aandenken

We zijn al jaren vriendinnen, we zaten op dezelfde lagere school maar niet bij elkaar in de klas. Samen op handbal en later op voetbal. Onze eerste zaterdagbaan in de buurtsuper, naar de middelbare school, ieder zijn eigen richting. De wereld ontdekken met tienertoer, de eerste meubeltjes kopen bij Ikea....

We hebben allebei 'ons' dorp verlaten maar wonen hemelsbreed maar zo'n 10 km bij elkaar vandaan.

We spreken elkaar niet heel vaak maar als we elkaar spreken gaan we weer verder waar we gebleven waren.

Onze ouders wonen altijd nog in 'ons' dorp en spreken elkaar regelmatig, zodat ik ook langs die weg op de hoogte blijf van al het wel en wee.

We hebben heel wat afgelachen maar helaas blijft verdriet ons ook niet bespaart. Zo is Anita haar vader, voor mij 'Ome Jan', ook slachtoffer geworden van de vreselijke ziekte Alzheimer. Na een moeizame strijd hebben wij in juni afscheid van hem moeten nemen.

Een paar weken geleden belden we weer eens om bij te kletsen en toen kwam de vraag of ik het boek 

'Groot Indonesisch kookboek' van Bep Vuyk al heb. Nee, ik heb hem al vaak in mijn handen gehad maar nooit gekocht.

'Dan is dat boek voor jou, dat zal mijn vader leuk gevonden hebben'

Sinds zijn pensioen had Ome Jan de regie in de keuken op zich genomen. De Indische keuken was zijn favoriet maar ook de kalkoen met kerst was altijd een hoogstandje.

En nu heb ik 'zijn' boek, het boek van Ome Jan. Ik zie hem nog zo voor me, in zijn jagersgroene ribbroek op de fiets, met achterop een kratje Amstel, tussen zijn lippen een zwaar shaggie met de overbekende twinkeling in zijn ogen.

Een mooier aandenken had ik mij niet kunnen wensen.